14 de out. de 2013

CAMBADOS NO RECORDO: PEDRO PABLO BAZÁN DE MENDOZA (1758-1853).

Político español nado en Cambados (Pontevedra) o 22 de xaneiro de 1758 e morto en Parides en 1853. 
Estudou filosofía no colexio benedictino de San Juan de Poio
(Pontevedra), e Leis na Universidade de Santiago, na que recibiu o grado de bachiller, en 1776, licenciado, en 1781 e doutor, en 1782. Xuíz de excesos e catedrático de curmá de
Leis, é presidente en 1783 da Academia de ambos Dereitos e ingresa na Sociedade Económica de Santiago. 
As investigacións modernas demostraron a súa condición de clérigo, simple beneficiado, aínda que non sabemos si o foi toda a súa vida. 
En tempos de Carlos IV formou no cuarto do vicerreitor José González Varela un club de discusión política, receptor das novas ideas que viñan da Revolución Francesa. O reitor Andrés Acuña prohibiulle a defensa dunhas conclusións públicas, nas que propugnaba por unha renovación total dos estudos universitarios. As súas accións eran moi aparatosas: paseouse por Santiago e chegou ata Padrón nun burriño ataviado coas insignias doctorais, e fixo diversas protestas relativas á vida universitaria. Acusado de escándalo, privóuselle de
voto. No entanto foi catedrático de Institucións civís na Universidade de Santiago, 1806. Traduciu Hirza, de Voltaire (Madrid, 1806). 
Coa chegada dos franceses en 1808, felicitou a Murat nunha carta asinada tamén por González Varela e José da Veiga, médico e catedrático de Física, razón pola cal a Universidade o 1 de xuño de 1808 os proscribiu do claustro, e a Xunta gobernativa iniciou o correspondente proceso. Ao ser ocupado Santiago polas tropas francesas, Bazán e os seus compañeiros foron restituídos nos seus cátedras, ocupando ademais Bazán os cargos de director xeral da policía de Santiago e provincia, intendente de exército, xuíz de imprentas,
superintendente de Correos e postas, inspector e censor rexio da Universidade, coas atribucións que habían ter o cancelario e o reitor. Usou estes poderes ao servizo da causa francesa, suprimindo o tribunal da Inquisición, e detendo a todos os seus membros o día de San Pedro Mártir de 1809, e encerrándoos no cárcere da Coruña. Publicou Carta a un patriota español, en abril de 1809. 
Cando os franceses abandonaron Santiago, o 23 de maio de 1809, fuxiu con eles, seguindo a sorte da Guerra da Independencia. O 28 de xuño de 1811 pronunciou na catedral de Soria un Discurso sobre tómaa de Tarragona polas tropas francesas. Se exiliou despois en Francia, máis exactamente no sur de Francia. 
En 1816 traduciu en verso A Henriada, de Voltaire (Alais, imprenta de Martín, 1816), libro no que se titula antigo Señor de Torrecores. A Inquisición de Santiago prohibiuno o 15 de xaneiro de 1817. Coa revolución de 1820, Bazán intentou regresar a Santiago, pero a Universidade opúxolle reparos regulamentarios para non autorizalo. 
Bibliografía : Gran Enciclopedia Galega. Gil Novales. Artigo enviado de Ramiro Alonso.
Emilio Insua.
Sobre esta perxonaxe xa publicou o blog “FOTOS ANTIGAS DE CAMBADOS” do cal é administradora a profesora Maribel Iglesias unha conferencia  do tamén profesor Emilio Insua
doutor en filoloxía  galego-portuguesa pola USC e profesor de lingua e literatura galega no IES A Basella de Vilanova de Arousa. Naceu en Viveiro (Lugo) pero leva vivindo en Cambados máis de 10 anos. No ano 2011 os libreiros de Cambados concedéronlle o premio Ramón Cabanillas. Ten numerosos libros publicados, a maioría de ensaio e algún de poesía.

En novembro do 2010 pronunciou na biblioteca municipal de Cambados, esta magnífica conferencia sobre o cambadés Pedro Pablo Bazán de Mendoza (1758-1835) que gravou o citado blog  e que podes ver premendo na seguinte ligazón: http://vimeo.com/70237533

Ningún comentario: