POR RICARDO DOMINGUEZ REY
Xa fai tempo que quería falarvos, queridos amigos, dun tema que está de
plena actualidade, mais aínda este martes que se debatía no Congreso dos Deputados, e que a min tócame moi preto
e que non é outro que o dereito do pobo catalán a decidir sobre unha posible independencia.
plena actualidade, mais aínda este martes que se debatía no Congreso dos Deputados, e que a min tócame moi preto
Debo confesarvos que eu neste tema teño as miñas dúbidas; evidentemente eu parto da idea, como
a inmensa maioría dos cataláns que o 18 de xuño de 2006 votamos a favor do actual Estatut, de que Catalunya (ó igual que Euskadi e Galiza) é unha nación; unha nación por cultura, tradición, sentimento, idioma, historia e un longo etc; unha
nación que se identifica como tal e está moi orgullosa de selo e que , persoalmente, penso que en
Catalunya pouca xente o pon en dubida.
O verdadeiro debate radica , e aí está o quid da cuestión, en si, realmente, o pobo catalán quere ou non unha posible independencia e constituírse nun estado
distinto do español; como vos dicía ó comezo, neste punto, en concreto, teño as miñas dúbidas e, dende logo, hoxe por hoxe, no caso dun remoto referendo, probablemente, eu votaría
que non.
¿Por que votaría que non? As causas son da mais diversa índole, empezando (e aínda que poida parecer unha contradición) porque teño unha clara ideoloxía nacionalista, ou mais concretamente, dobre ideoloxía nacionalista, primeiro como
nacionalista galego: por nacemento, crenza e sentimento e, segundo, como nacionalista catalán por adopción, tamén por sentimento e, como non, polo meu rol de pai de cataláns (iso si,
estes, con sangue galega); por iso mesmo, non me identifico coa independencia que me quere vender o presidente da Generalitat Artur Mas e o seu partido Convergencia i Unio (CIU)
Como digo o concepto de independencia que está a amosar o presidente da Generalitat, non me convence , en absoluto; primeiro porque o sr. Mas estanos a falar, exclusivamente, dunha independencia
económica; todo o seu discurso basease en que, no momento en que Catalunya se independice, todo será mellor para o novo estado resultante e que se acabará a tan traída crise o que me leva a pensar que a CIU o que realmente lle importa (como tal partido de dereitas) non é o
sentimento de todo un pobo senón, exclusivamente, a independencia do capital catalán.
Tampouco me acaba de convencer que os promotores da independencia non teña unha “folla de ruta” é dicir, un
plan detallado dos pasos a seguir no caso de que se alcanzase o tan anhelado estado; o pobo catalán merece que se lle explique, no caso de tal situación, que pasaría en campos tan importantes como a educación, a sanidade, a defensa, a economía ou a
xustiza.
Evidentemente, como dixo no seu dia o presidente da Generalitat, por renda e cifras, Catalunya ten
capacidade, mais que suficiente, para ser un estado independente, incluso o seu PIB supera ao de moitos países europeos pero a cuestión é moito mais complexa e non se pode reducir á frialdade duns números; por agora en todas as enquisas que se publicaron, preguntando aos
cataláns sobre si estarían a favor de dita independencia, os partidarios do “SI” móvense nunha pinza entre o 45 e o 60 %, (dependendo do medio) e esta disparidade tamén pódese apreciar nos
distintos sectores da sociedade catalá: empresas, sindicatos, partidos políticos, asociacións gremiais etc.; de xeito que grandes firmas como Freixenet ou o grupo editorial Planeta opóñense a tal secesión mentres que no outro extremo, empresas como a multinacional
farmacéutica Grifols ou o grupo alimentario “Casa Tarradellas” si se amosan favorablemente a tal acción; no medio ou en “terra de ninguén” situaríanse a inmensa maioría que,
como “La Caixa” ou a Confederación Española de Organizacións Empresariais (CEOE) presidida polo catalán Joan Rosell) seguen reclamando mais dialogo entre o goberno central e o autonómico.
Evidentemente hai unha cousa clara i é que co noso actual marco xurídico, tal consulta non se podería autorizar e aínda que así fose e dado que afecta a unha parte do territorio do estado español, algúns xuristas xa se apresuraron a sinalar que tal referendo soamente poderíase facer na totalidade de dito estado, co que está claro que a opción que gañaría sería a do “NON”, a explicación é moi sinxela: por moito anti catalanismo (do cal falarei a continuación) que exista en España ¿quen deixaría marchar a un dos principais motores económicos do estado? é como si preguntases en Alemaña si estarían a favor da independencia da rexión do Ruhr ou en Italia da independencia de Lombardía (en ambos casos, e respectivamente, as zonas económicas mais importantes de ditos países).
Evidentemente os responsables, en gran parte, de que o movemento independentista crecese en Catalunya os derradeiros anos teñen un nome e non é outro que o Partido Popular e toda a caverna mediática que o apoia (La Razón, ABC, 13TV, INTERECONOMIA etc.); sei que esta afirmación pode parecer esaxerada pero accións como o recurso de anti constitucionalidade contra o Estatut (insisto un estatuto votado favorablemente pola inmensa maioría dos cataláns), ou, mais recentemente, a Lei Wert que ataca directamente ao sistema educativo catalán, e na que que se da a esperpéntica situación de que a decisión de 30 ou 40 pais que “quieren que sus hijos reciban la educación en castellano” imponse ó desexo de mais de un millón de pais (non so cataláns, senón tamén vascos, galegos ou estremeños, residentes en Catalunya) que apoiamos o actual concerto educativo, pois isto fixo, como dicía, que moitos que antes se consideraban tan cataláns como españois, hoxe en dia non queiran pertencer a un estado que comeza a parecerse, perigosamente, nas formas a outras épocas mais escuras do pasado.
Tamén os medios de comunicación que veño de mencionar levan moito tempo fomentando e amplificando un, cada vez mais, preocupante, anti catalanismo que está acadando cotas realmente absurdas e que, en mais dunha ocasión levan a preguntarme de que Catalunya falan porque, dende logo, non é a mesma na que vivo eu; podería poñervos ducias de exemplos de ese anti catalanismo tan radical pero vouno resumir, soamente, en tres casos a cada cal mais absurdo que reflexa moi graficamente tal radicalismo.
O primeiro caso foi unha lenda urbana que correu fai uns anos é que dicía que a Generalitat multaba aos negocios que non tiñan o seus rótulos en catalán ou, por contra, rotulábannos en castelán (aínda hoxe en dia o periódico La Razón segue a “intoxicar” aos seus lectores con este tema) i é tan absurda e ridícula esta afirmación como tan fácil desmontala, bastaría con dar un paseo por calquera rúa, por exemplo, de Barcelona, L´Hospitalet ou Sabadell, onde non soamente atoparas empresas, tendas e negocios (algúns con mais de 20 ou 30 anos de antigüidade) rotuladas en castelán senón tamén en chino, inglés ou, mesmamente, en galego (como o mesón “Os Galegos” de Granollers onde cando cheguei a Catalunya e me invadía a morriña, acudía a tomar unha tapa de “polbo á feira”). Do mesmo xeito, a prensa “da caverna mediática” non se cansa nunca de “enmerdar” con unha “suposta” persecución do castelán en Catalunya cando iso non é mais que unha falsidade: o idioma dominante en Catalunya segue a ser o castelán; segundo a Asociación de Libreiros de Catalunya por cada libro que se vende en catalán, véndense case dous en castelán, e maioría das cabeceiras dos xornais escriben en castelán e, curiosamente, nos dous periódicos que teñen edicións bilingües (“El Periódico de Catalunya” e “La Vanguardia”) a edición en castelán supera en tirada á edición en catalán. O que subscribe isto (que ata nunha ocasión un pakistani que me escoitou o acento díxome: ¡tu ser gallego! ) aínda non atopou un so catalán que cando vía (sobre todo recen chegado a Catalunya) que podería non entender o idioma, non pasase automaticamente a falarme en castelán (hoxe en dia grazas a Deus, xa comezamos a falalo).
O ultimo caso de ata onde chega o anti catalanismo integrista é bastante recente; resulta que a artista internacional Shakira acaba de sacar ó mercado o seu derradeiro traballo discográfico, i entre as cancións, hai unha versión do grupo SAU titulada “Boig per tu” (“tolo por ti”) e que a cantante colombiana canta nun excelente catalán; pois ben,resulta que a conta de Facebook e Twitter da artista recibiu moitas críticas e algunha que outra ameaza por ter o “atrevemento” de cantar en catalán, cando resulta que a súa nai é de orixe catalán, vive en Catalunya, e a súa parella (e pai do seu fillo) o futbolista Gerard Pique é catalán.... ¿creedes, sinceramente amigos, que si, no canto de facer unha versión en catalán a tivese feito en italiano, francés ou alemán recibiría a mínima parte das críticas que está recibindo agora? ...............espero que a Shakira non se lle ocorra, como fixo Lady Gaga, de pedirlle a Eva Soto que lle deseñe algún vestido para o seu próximo vídeo senón xa vexo a Jose Pepe, no seu próximo artigo, acusando á cambadesa de ser colaboradora dunha “perigosa independentista catalá”; por certo esta canción de Shakira xa é numero un mundial de reproducións en Spotify,.....¡estes malditos cataláns decididamente están por lavarlle o cerebro á humanidade! ¿onde estará o ABC cando se lle necesita? (perdón polo meu sarcasmo).
Como xa dixen neste mesmo blog xa fai tempo nun artigo sobre unhas desafortunadas palabras do presidente da Xunta de Galicia sobre Catalunya, si hai un pobo, unha xente a quen respectan os cataláns eses son os galegos, e de feito (como dicía en aquel artigo) en Catalunya escoitase moito un dito que di: “non existe un galego parvo”......... ¿acaso pode existir mellor piropo?
Despídome non sen antes invitarvos a que se tedes ocasión visitedes Catalunya, se non a coñecedes podo asegurarvos que os levaredes unha moi boa impresión.
UN SAUDO A TODOS
RICARDO DOMINGUEZ REY
Ningún comentario:
Publicar un comentario